Full Transcript: In the Dark - S1 E3 The One Who Got Away

In the Dark: S1 E3 The One Who Got Away

: Eerder in In the Dark.

: Aan de rand van zijn woonplaats St. Joseph, de mysterieuze verdwijning van een jonge jongen.

: En hij keek me aan, en toen greep hij Jacob, en hij zei me zo snel mogelijk het bos in te rennen of hij zou schieten.

: Tijd is je grootste vijand in een onderzoek. Mensen hebben een kort geheugen. Ze herinneren zich niet alles goed. Je moet naar buiten, met mensen praten en uitzoeken wat er aan de hand is.

: Heeft de politie ooit bij u aangeklopt sinds u in de buurt woonde? Heb je er ooit met de politie over moeten praten of?

: Nee. Nee, dat hebben ze nooit gedaan.

: Dat hebben ze nooit gedaan, oké.

: Ja, ik weet nog dat ik zo boos wegging omdat ze niet luisterden naar wat ik te zeggen had.

: We zijn hier vandaag dankzij de volharding van het onderzoeksteam.

: We hebben de waarheid. De familie Wetterling kan hem naar huis brengen.

: Eerder dit jaar, ging ik een jongen ontmoeten die Jared Scheierl heette.

: Goed je te zien.

: Ik ben Madeleine.

: Hoi.

: Leuk je te ontmoeten.

: Jared is nu 40. Hij woont in een huis in Centraal Minnesota aan een lange onverharde oprijlaan met een grote, vriendelijke, zwarte hond.

: Beer, kom. Kom op. Hier. Blijf.

: Het is vredig hier. 80 hectare land, oude bomen, de Crow River stroomt er doorheen. Ik kwam hier om met Jared te praten omdat Jared, of meer specifiek wat er met Jared gebeurd is, waarschijnlijk de beste aanwijzing was die de politie had in de zaak Jacob Wetterling.

: Dit is In the Dark, een onderzoekspodcast van APM Reports. Ik ben Madeleine Baran. In deze podcast kijken we naar wat er mis ging in het onderzoek naar de ontvoering van een 11-jarige jongen genaamd Jacob Wetterling in Centraal Minnesota in 1989. Vandaag gaan we zien hoe dicht de politie bij de oplossing van deze zaak was, zo dicht dat ze zelfs oog in oog stonden met de man die Jacob vermoordde. En toen lieten ze hem gaan.

: Jared Scheirel groeide op in het stadje Cold Spring, tien mijl ten zuidwesten van St. Joseph, waar de Wetterlings woonden.

: Cool Spring was een veilige plattelandsgemeenschap. Iedereen kende iedereen, ging elke zondag naar de kerk.

: Jared groeide op met fietsen door de stad, speelde veel buiten. Mensen dachten dat Cold Spring een veilige plaats was. En op een avond in 1989, ongeveer negen maanden voordat Jacob Wetterling werd ontvoerd, ging Jared schaatsen met een stel vrienden. Hij was toen 12 jaar oud.

: En we ... Na het schaatsen, besloten we door te lopen naar het Side Cafe om een ... We hadden een chocolade malt.

: Jared was met zijn beste vriend, Cory Eskelson. Corey woont nog steeds in Stearns County. En eerder dit jaar ging ik bij hem thuis afspreken om over die nacht te praten.

: Na het drinken van de malt, reden enkele kinderen weg in auto's aan de voorkant. Jared en ik, er is een klein steegje aan de achterkant. En we liepen door het steegje. En wat ik altijd zal onthouden is dat Jared me vroeg om met hem naar huis te lopen, en ik zei nee.

: Het was waarschijnlijk 9:00 - 9:30 toen ik naar huis begon te lopen. En terwijl ik liep, kwam er een auto op me af.

: Het was een blauwe auto. De bestuurder stopte en vroeg Jared de weg.

: Dus, ik begon deze man aanwijzingen te geven, en op hetzelfde moment, was ik op de stoep, en ik liep naar het voertuig, de man was uit de auto gestapt. En toen ik binnen bereik was, greep hij me bij mijn schouders en zei: "Ga verdomme de auto in. Ik heb een pistool, en ik ben niet bang om het te gebruiken."

: De man zei tegen Jared dat hij op de achterbank moest gaan liggen en zijn kousenmuts over zijn ogen moest trekken. Hij begon te rijden. Er was een walkie talkie type scanner in de auto. Jared dacht dat hij de lokale politie hoorde overkomen. Op een gegeven moment zette de man hem uit. Hij reed 10 of 15 minuten. Jared probeerde bij te houden waar ze heen gingen door afslagen naar links en rechts te tellen, lette op wanneer de auto treinsporen kruiste. En toen draaide de man een grindweg op en stopte. Het was donker, maar Jared dacht dat hij in de verte de lichten van een nabijgelegen stad kon zien.

: Hij viel me aan. Maar we gaan niet in op die details. We concentreren ons op noodzakelijke details.

: Deze uitdrukking "noodzakelijke details" gebruikt Jared vaak als hij bij het deel van zijn verhaal komt over wat de man hem precies heeft aangedaan.

: Zo kan ik me daarvan losmaken. Ik ga me gewoon richten op noodzakelijke details.

: Dit is wat er volgens de politie is gebeurd. De man heeft Jared in de auto seksueel misbruikt. Hij hield Jared's jeans en ondergoed, maar gaf hem zijn sneeuwpak terug. Daarna reed de man Jared terug naar Cold Spring en zette hem twee mijl van Jared's huis af. Hij zei Jared te rennen en niet om te kijken of hij zou schieten. Hij zei nog iets anders tegen Jared, iets dat Jared nog lang zou bijblijven.

: Hij had gezegd: "Het is goed om hierover te praten, maar als ze er bijna achter komen wie ik ben, zal ik je vinden en vermoorden."

: Jared's familie vroeg zich af waar hij was.

: Waar zou hij in godsnaam zijn? Het duurt geen uur om van het restaurant naar het huis te komen.

: Dit is Jared's tweelingbroer, Jed.

: Hij kwam hysterisch door de deur. Dat was gek.

: Wat zei hij? Wat was hij...

: Daar wil ik geen commentaar op geven.

: De ouders belden de politie, en Jared vertrok met zijn vader naar het bureau.

: En mijn vader gaf mijn oudere broer een geweer, en hij zei, "Als iemand naar die patio deur komt of door die voordeur, haal jij de trekker over." En dat is... Ik bedoel, hij heeft die verantwoordelijkheid naar zijn zoon. En ik bedoel, dat is hoe het de familie verandert. In het begin is er geen geweld, en denk je dat het leven gelukkig en vredig is, en dat het leven geweldig is. En dan gebeuren er dingen. Het leven verandert. Ineens besef je, "Weet je wat, er is kwaad in de wereld."

: Jared ging de volgende dag niet naar school, en zijn beste vriend, Cory, wist niet waarom.

: Ik had geen idee. FBI-agenten kwamen naar mijn klas. Ik had geen idee wie ze waren of wat ze deden. Ik wist niet dat ze van de FBI waren. Ze vroegen naar mij. En ik liep de gang in, en ze vroegen om mijn hoed. En ik zei, "Natuurlijk. Heb je mijn pet nodig? Oké." Ik dacht dat ze misschien hoeden gingen maken of zoiets. Het bleek dat de pet die ik had een Cold Spring hockey pet was. En Jared zei dat het leek op de pet die de ontvoerder op had.

: Cory was de laatste persoon die Jared zag voordat hij werd aangevallen. Hij was ook buiten in het donker die nacht. Dus, onze producer, Samara, vroeg zich iets af.

: Ik weet dat je zei dat de FBI je hoed kwam afnemen nadat Jared was ontvoerd. Hebben ze je ooit ondervraagd?

: Niemand heeft me hier ooit een vraag over gesteld, behalve jullie. Ik ben nooit ondervraagd door de politie. Ik ben nog nooit aangesproken door de politie, door niemand.

: Onderzoekers van de Stearns County Sheriff's Office probeerden de man te vinden die Jared had aangevallen. Uit wetsverslagen blijkt dat Jared de man beschreef als klein, misschien 1,75 m, ongeveer 70 kilo. Hij droeg zwarte legerlaarzen en camouflage-uniformen en een militair horloge. Zijn stem was diep en schor. Hij reed in een donkerblauwe auto. Agenten lieten Jared proberen de route die de man die nacht reed te volgen.

: Dat is het beeld, maar om dat te doen, moest ik op de achterbank van de politieauto liggen met mijn ogen bedekt en gewoon afgaan op mijn geheugen. Waar gaan we nu heen? Waar gaan we nu heen?

: Ze traceerden het naar een plek langs een hoofdweg, Highway 23, ergens tussen Cold Spring en het stadje Paynesville.

: Drie dagen nadat Jared was aangevallen, kwam een hulpsheriff van de Stearns County Sheriff's Office met de naam van een mogelijke verdachte, een man uit Paynesville genaamd Danny Heinrich. Heinrich was toen 25 jaar oud. Hij was klein, ongeveer 5'5", en gedrongen, en reed een blauwe auto. Hij verliet de middelbare school in de 10e klas en had een aantal laagbetaalde baantjes. Hij was lid van de Nationale Garde. Hij woonde bij zijn moeder. En hij had verschillende aanvaringen met de wet, vaak kleine en stuntelige misdaden.

: Op een keer brak Heinrich in bij een winkel op zoek naar geld om gokschulden af te lossen. En toen een agent daar aankwam, vond hij Heinrich verstopt achter een aantal dozen. Heinrich werd gearresteerd, en hij bekende diezelfde avond nog een andere inbraak in de stad. Heinrich vertelde de agent, "Ik weet niet wat me bezielt. Ik weet niet waarom ik deze dingen doe." Heinrich had ook een paar DWI's. Bij een stop zag een agent dat Heinrich een politiescanner in zijn auto had die hij gebruikte om de radio-uitzendingen van de Stearns County Sheriff's Office af te luisteren. De agent nam hem in beslag.

: Dus, toen Jared een korte, gedrongen man met camouflage uitrusting beschreef, rijdend in een kleine donkerblauwe auto met een scanner erin, klonk dat als Danny Heinrich. Ze stelden een foto line-up samen van Heinrich en vijf andere mannen. Jared koos uiteindelijk twee mensen uit die volgens hem enigszins op zijn ontvoerder leken. Een van hen was Heinrich.

: De volgende dag vonden twee rechercheurs van het bureau van de sheriff Heinrichs auto geparkeerd bij een kunststofbedrijf waar hij werkte. Jared had de auto beschreven met een bagagerek en een blauw interieur, maar toen de agenten gingen kijken, zagen ze dat Heinrichs auto geen bagagerek had en dat de binnenkant een grijze kleur had. Ze klaagden Heinrich niet aan. Ze klaagden niemand aan. De zaak bleef onopgelost.

: Jared wist het toen nog niet, maar hij was niet de enige die door een vreemde man in Stearns County was aangevallen. In de jaren voorafgaand aan zijn ontvoering, van 1986 tot 1988, werden in het stadje Paynesville, waar Danny Heinrich woonde, in het donker jongens van de straat geplukt door een vreemde man.

: Mijn vriend en ik fietsten terug van het centrum naar ons huis, en we woonden niet ver van elkaar.

: Ik sprak met een van de jongens die de aanvaller als kind bij de politie aangaf. Zijn naam is Kris Bertelsen. Hij was 12 of 13 op dat moment.

: En toen we op onze fietsen richting onze huizen reden, kwamen we om een hoek bij het huis van mensen waar ze een hele dikke, donkere rij, ik denk dat het sparrenbomen waren. En we kwamen de hoek om, en uit het niets kwam de aanvaller achter die bomen vandaan gerend en wipte mijn vriend van zijn fiets.

: Kris kon de man niet goed zien.

: Hij had een hoed op, en het was allemaal donker, gevechtskleding, je weet wel, een soort van vermoeidheid uitziende kleding, zoals echte donkere kleding aan, alsof dit een missie was.

: Ik heb enkele politierapporten van deze aanvallen gelezen. Veel ervan zijn jaren geleden vernietigd. Maar uit de verslagen en de interviews die ik heb gedaan, blijkt dat ze allemaal op elkaar leken. Een kleine en gedrongen man sprong uit het donker en probeerde een jongen te grijpen en te betasten. Soms droeg de man een masker. Sommige jongens reden op hun fiets. Anderen liepen gewoon.

: Een van de jongens was een krantenjongen op zijn route. De meeste aanvallen gebeurden 's nachts. Eén jongen zei dat de stem van de man laag en statisch was. Een ander zei dat het een diepe fluistering was. Verschillende jongens zeiden dat de man hun leeftijd vroeg of in welke klas ze zaten. Soms waarschuwde de man: "Niet bewegen of ik schiet."

: We waren allemaal bang, "Wie is de volgende?" Ik bedoel, het was vrij systematisch. Het was een groep van ons die samen rondhing en rondhing in de stad. Om gemarkeerd te worden, zoals dat is angstaanjagend. We hadden bijna het gevoel dat we voor elkaar moesten zorgen. We moesten op elkaar letten. We waren erg bezorgd.

: De politie in Paynesville deed haar best om deze aanvallen op te lossen. Er waren voorpagina artikelen over in de lokale krant. Een sergeant vertelde de krant: "Nadat deze man de jongens heeft gegrepen, zegt hij tegen hem 'Draai je niet om of ik schiet je kop eraf.'" De mensen waren zo bezorgd dat de politie zelfs overwoog een avondklok in te stellen. In plaats daarvan besloten ze ouders en kinderen te blijven waarschuwen: "Als een vreemde man op je afkomt, schreeuw en ren zo snel mogelijk weg."

: Weet je, ik vergeet nooit dat een van de andere slachtoffers me vertelde, "De dader heeft me te pakken." En hij beschreef wat er gebeurd was. En, weet je, het was gewoon, weet je, hartverscheurend. Ik bedoel, ik zal dat nooit vergeten. Maar, weet je, we hadden allemaal messen. Als dit meer dan één keer gebeurd is, vermoed ik dat elk kind een mes had. Ik bedoel, zo hebben we dat anderhalf, twee jaar geleefd. Ik bedoel, het was angstaanjagend.

: De aanvallen in Paynesville zijn nooit opgelost.

: Jared Scheierl's familie heeft nooit de artikelen in de Paynesville krant gezien. Ze wisten nooit van de andere jongens. Jared dacht dat hij de enige was. Hij begon te dromen dat hij achtervolgd werd door een grote, zwarte hond, en werd in paniek en zwetend wakker.

: Ik denk dat ik het eerste jaar bij mijn ouders op de vloer sliep. Weet je, het niveau van angst dat je doormaakt met de emoties of de angsten die je leerde te overwinnen.

: Negen maanden gingen voorbij, en toen, in oktober 1989, hoorde Jared dat een andere jongen was ontvoerd door een vreemde man. Die jongen heette Jacob Wetterling, en woonde slechts tien mijl verderop. Jacob werd ook ontvoerd aan de kant van de weg toen hij in het donker op weg was naar huis. Hij was met een broer en een vriend toen het gebeurde. De man zei de andere jongens weg te rennen en niet om te kijken, of hij zou schieten.

: Er waren details die ik meteen herkende die erop wezen dat het dezelfde houding was. Sommige woorden of zinnen kwamen overeen. De beschrijving van de stem was vergelijkbaar. Er zijn een aantal details die behoorlijk overeenkwamen met mijn zaak.

: De Jacob ontvoering leek bijna een herhaling van de Jared ontvoering. En de nacht dat Jacob werd ontvoerd, stond de naam Danny Heinrich al in de dossiers van het Stearns County sheriff's kantoor. En niet alleen in de dossiers, één van de hulpsheriffs die die nacht ter plaatse was, een detective genaamd Doug Pearce had Jared's zaak slechts negen maanden eerder onderzocht.

: Rechercheur Pearce had met Jared gesproken, Jared de line-up met Heinrich laten zien, en was zelfs in Heinrichs auto gaan kijken. Toen Jacob Wetterling werd ontvoerd, was Detective Pearce één van de agenten die de verklaringen opnam van de twee andere kinderen die bij Jacob waren die nacht, de verklaringen die de ontvoerder beschrijven en hoe het gebeurde. We hebben geprobeerd met Doug Pearce te praten, maar we konden hem niet bereiken.

: Daarom denk ik dat die informatie die avond zo belangrijk was. De ontvoering van Jacob leek niet alleen op een andere misdaad, maar dit soort misdaad, de ontvoering van een kind door een vreemde, is een van de zeldzaamste van alle misdaden. En hier in dit district in Centraal Minnesota gebeurde het twee keer in één jaar. Maar volgens wat we weten uit de documenten die zijn vrijgegeven en de beste herinneringen van de politie die ik heb gesproken, ging niemand op zoek naar Danny Heinrich in die eerste kritieke uren nadat Jacob was ontvoerd.

: Na die eerste nacht, toen het onderzoek vorderde, begonnen de onderzoekers de eerdere ontvoering van Jared onder de loep te nemen. Ze spraken keer op keer met Jared. Ze gingen naar zijn school en haalden hem uit de klas.

: De kinderen in de klas merkten me op bij het binnenkomen en verlaten van de klas. En hoewel we mijn identiteit beschermden, ging het rond in Cold Spring dat ik die jongen was.

: Jared zei dat onderzoekers hem vertelden dat hij hun beste kans was om Jacob te vinden omdat de man die Jacob ontvoerde dezelfde man was die hem ontvoerde. Dus bleven ze Jared onder druk zetten om zich meer te herinneren.

: Op wie lijkt hij als je hem zou moeten vergelijken met iemand anders? En op wie lijkt hij? Op wie lijkt hij?

: Een keer vertelde Jared de onderzoekers dat de man die hem aanviel leek op zijn leraar uit de zesde klas. Hij dacht niet dat het zijn onderwijzer was. Hij probeerde gewoon een beschrijving te bedenken. Jared was net 13. En Jared's beste vriend, Cory, zei dat het allemaal nogal verwarrend werd.

: De leraar ontwortelde zijn familie uit Cold Spring en verhuisde uit het gebied vanwege alle druk die hij kreeg. En het was niet deze man. Jared beschreef hem net als deze man, en ze luisterden die man af tot het punt dat hij weg was.

: Jared zei dat dit alles zo overweldigend en stressvol werd.

: Tot het punt waarop ik instortte. Weet je, er was een bepaald interview, het was een moeilijk interview. Ze brachten me naar een kamer, en mijn ouders mochten er niet bij. En ik werd gedrild met alle noodzakelijke details, en vervolgens ondervraagd over hoe zeker ik was van die details. En het leidde tot, "Weet je wie deze persoon is?" En hoe graag ik het antwoord ook wilde geven, ik wist het niet. En nadat ik keer op keer de naam niet wist, brak ik uiteindelijk in tranen uit en kwam die kamer uit, en mijn ouders hadden me gezien en zeiden: "We zijn klaar."

: Na dat interview verhuisde Jared's familie de stad uit. Ze wilden weg van alle stress en vragen over Jared's aanval. Dus verhuisden ze naar een plaats die ze vrediger en rustiger vonden, een stad genaamd Paynesville, de stad waar Danny Heinrich woonde.

: Jared kon zich dus niet elk detail over de man herinneren, maar wat hij zich kon herinneren bleek van groot belang omdat die details erg leken op hoe de broer en vriend van Jacob Wetterling de man die Jacob meenam beschreef. De politie was er zo zeker van dat de zaken verband met elkaar hielden dat ze besloten het aan het publiek bekend te maken.

: Nieuw bewijs laat de FBI geloven dat de ontvoerder van Jacob Wetterling eerder heeft toegeslagen.

: Agenten zeggen dat er veel overeenkomsten zijn tussen Jacob's ontvoering en de ontvoering en aanranding van een jongen uit Cold Spring in januari.

: In december 1989 hielden de autoriteiten een persconferentie. De hoogste FBI-agent op de zaak, Jeff Jamar, zei zonder enige aarzeling dat de ontvoering van Jacob Wetterling en de ontvoering van een jongen uit Cold Spring - Jamar gebruikte de naam van Jared niet - met elkaar in verband stonden. Het was dezelfde man.

: We wisten het vanaf het begin. De vraag was hoe nauwkeurig zijn de feiten. Hoe goed was de getuige? Hoeveel weten we over wat er die nacht is gebeurd? Het duurt zo lang om dat op te schrijven.

: En dit is waar de zaak tegen Danny Heinrich voor de ontvoering van Jacob Wetterling begint. Ongeveer anderhalve maand nadat Jacob was ontvoerd, twee dagen na de persconferentie, gingen onderzoekers met Heinrich praten. Ze vroegen hem: "Waar was u in de nacht van 22 oktober 1989, de nacht dat Jacob werd ontvoerd?" "Ik kan het me niet herinneren," zegt Heinrich. Dus, geen alibi.

: Heinrich stemt ermee in de autoriteiten een monster van zijn haar te geven. Hij stemt ermee in om zijn schoenen af te geven. Hij stemt ermee in dat agenten de banden van zijn auto nemen. De politie vergelijkt de schoenen en banden met afdrukken en sporen die in de buurt van de ontvoeringsplek zijn gevonden. Ze krijgen de resultaten terug. En om de taal van forensische wetenschappers te gebruiken, de schoenafdruk was vergelijkbaar en de bandensporen waren consistent. Met andere woorden, geen slam dunk maar veelbelovend.

: Onderzoekers gaan zelfs terug naar Jared, en laten hem in Heinrichs oude auto zitten. Jared zegt: "Het ziet er goed uit." Hij vertelt hen dat hij niets zou veranderen. Een van de belangrijkste FBI agenten in die zaak, Al Garber, vertelde me dat de autoriteiten Heinrich wekenlang 24/7 in de gaten hielden.

: We hebben alles uit de kast gehaald en ze op hun kop gezet.

: De autoriteiten krijgen een huiszoekingsbevel voor het huis van Heinrichs vader. Heinrich was daar kort na de ontvoering van Jacob naartoe verhuisd. In het huis vinden ze zwarte laarzen, camouflagebroeken, twee radioscanners en verschillende afgesloten koffers. In één van de koffers zit een foto van een jongen in zijn ondergoed en een andere foto van een jongen die uit de douche komt met een handdoek om zich heen geslagen.

: Ik kan u niets meer vertellen over hoe die foto's eruit zagen, omdat de politie ze niet heeft. Tijdens de huiszoeking maakte Heinrich bezwaar tegen het in beslag nemen van de foto's door de agenten. Volgens documenten die vorig jaar zijn ingediend, vertelde hij hen dat de foto's "er gewoon niet goed uitzagen". De politie liet hem de foto's houden en Heinrich verbrandde ze later.

: Het onderzoek werd voortgezet. Heinrich verscheen in de line-up. Agenten brachten Jared binnen. En hoewel Jared niemand met zekerheid kon aanwijzen, zei hij dat twee van de mannen leken op de man die hem aanviel. Een van die mannen was Heinrich.

: Vervolgens verbond de FBI een vezel gevonden op Jared's sneeuwpak met een vezelmonster genomen van de stoel van Heinrich's oude auto. Op 9 februari 1990, ongeveer drie en een halve maand nadat Jacob was ontvoerd, besloot de politie dat het tijd was om Heinrich op te pakken om te zien of ze een bekentenis konden afdwingen voor de ontvoeringen van zowel Jared Scheierl als Jacob Wetterling. Ze stuurden een FBI agent genaamd Steve Gilkerson.

: We dachten dat hij de sleutel tot de zaak was op dat moment.

: Dat hij het gedaan heeft?

: Yup.

: Dus, Gilkerson en de andere agenten gingen aan de slag om het verhoor voor te bereiden.

: Drie mensen van de FBI Behavioral Science Unit in Quantico kwamen ons helpen met de voorbereiding. Ik bedoel, zo belangrijk was het.

: Gilkerson wilde niet veel zeggen over wat de FBI-profielen adviseerden.

: Ik wil niet te veel in detail treden omdat, weet je, criminelen misschien luisteren naar wat je hier doet, maar je wilt de kamer op een bepaalde manier voorbereiden.

: FBI agent Al Garber was ook betrokken bij het opzetten van de dingen.

: De profilers vertelden ons waar we bepaalde meubels moesten neerzetten, en waar hij moest zitten.

: Ze gebruikten een kleine verhoorkamer. Ze plaatsten er een Amerikaanse vlag, een staande lamp en wat stoelen. Ze pakten een dossier en stopten het vol met papieren, en schreven Danny Heinrich's naam erop, en plaatsten het opvallend op een bureau.

: We begrepen niet wat ze deden, maar we dachten het te proberen. Waarom niet?

: Het doel was om Heinrich te intimideren zodat het leek alsof ze al een ton aan bewijs tegen hem hadden, dat ze al wisten dat hij het gedaan had, dus moest hij maar bekennen. Dus brachten ze Danny Heinrich binnen. Al Garber's eerste indruk van hem was niet veel.

: Gemiddelde alledaagse man. Ik weet het niet. Niets viel me op aan hem.

: Leek hij slimmer?

: Nee, niet bijzonder. Ook niet bijzonder onwetend. Weet je, gewoon een doorsnee persoon, dacht ik.

: Gilkerson, de andere FBI agent, herinnert zich dat het interview bijna twee uur duurde.

: We beschuldigden hem, vertelden hem dat we bewijs hadden dat hij het deed. We hebben verschillende manieren geprobeerd om hem te laten praten. Hij werd niet boos, of uitdagend, of iets dergelijks. Hij ontkende gewoon standvastig. Bleef maar ontkennen, en ontkennen.

: Hij zei: "Ik heb het niet gedaan." En dat was het einde ervan.

: Heinrich werd een nacht vastgehouden in de gevangenis. Maar de volgende dag besloot de officier van justitie dat ze niet genoeg bewijs hadden om Heinrich ergens van te beschuldigen. Dus lieten ze hem gaan. En Al Garber vertelde me dat ze daarna niet veel meer met Heinrich konden doen.

: Het gaat zo, je onderzoekt zoveel als je kunt. Je doet alles wat je kunt bedenken. Of je krijgt het bewijs, je vindt dat de persoon het niet gedaan heeft, of je hebt gewoon niets meer te doen. Dus moet je die verdachte achterlaten. Je kunt niet eeuwig bij de verdachte blijven en niets meer doen. Soms kun je het gewoon niet.

: Ik bleef terugkomen op dit moment, het moment dat ze Heinrich lieten gaan. En ik vroeg me af, wat hadden ze anders kunnen doen? Dus vroeg ik veel onderzoekers die toen aan de zaak werkten hierover. Ze vertelden me allemaal hetzelfde. Ze hadden iets nodig dat Heinrich kon tegenhouden, een andere aanklacht, iets waarmee ze een deal konden maken. En zoals iedereen er met mij over sprak, was er gewoon niets. Alles wat ze hadden waren twee zaken: Jacob en Jared. Niemand noemde de Paynesville zaken. Dat leek vreemd. Dus vroeg ik Steve Gilkerson ernaar. Hij is de FBI-agent die Heinrich ondervroeg.

: Heb je ooit gehoord over de aanvallen op de jongens in Paynesville toen?

: Nee, nee.

: Als je dat had geweten, wat denk je dat er anders was geweest?

: Nou, ik zou die kinderen zeker hebben ondervraagd, proberen met meer bewijs te komen en zo.

: Ik vraag me af of het gewoon verloren is gegaan, weet je, met alle aanwijzingen die binnenkomen en alle activiteit.

: Ik weet het niet. Ik weet dat we na het onderzoek daar op een punt kwamen dat we echt niets hadden. Op dat moment lieten we Heinrich gaan.

: De top FBI agent op de zaak destijds, Special Agent in Charge Jeff Jamar, zei dat hij zich niets kon herinneren van dit Paynesville gedoe, maar dat het echt nuttig zou zijn geweest.

: Ik heb het meer dan eens gezegd tijdens onze persconferenties, als je een slachtoffer bent, of een politie departement, of iets anders, als je een zaak hebt die vergelijkbaar is met deze, vertel ons erover.

: Dus, ik vertelde Jeff Jamar over de Paynesville zaken, en hij zei dat dat soort informatie precies was wat ze zochten.

: Dat is een van die incidenten waarbij we hem iets boven het hoofd kunnen houden. Misschien meer onderzoeken waar hij woonde en meer slachtoffers als we ze hadden kunnen vinden en gevallen van misbruik door hem toen hadden kunnen stapelen. Voor mij is het gewoon iets, opnieuw, waar we gefaald hebben. Het zit me nog steeds dwars.

: Maar de politie had gehoord over de aanslagen in Paynesville. We weten dit zeker omdat in de beperkte hoeveelheid documenten die beschikbaar zijn voor het publiek in de Wetterling zaak, er een vermelding is van de politiechef van Paynesville die de onderzoekers vertelde over de aanslagen in het begin van januari 1990. De politiechef vertelde hen zelfs de naam van de man die volgens hem als verdachte bij die aanslagen moest worden beschouwd, Danny Heinrich. Kris, een van de kinderen uit Paynesville, legde meteen het verband tussen de zaken.

: Dat zal ik nooit vergeten. Ik sloot af op St. Germain en St. Cloud, en een meisje liep naar me toe, en gaf me een stuk papier, een soort flyer, met zijn foto erop. En ze zei, "Deze kleine jongen is ontvoerd in St. Jo, is meegenomen in St. Jo." En ik herinner me dat ik een flashback had. Toen ze dat tegen me zei, dacht ik meteen dat het een trigger voor me was. En ik weet nog dat ik dacht: "Is dit dezelfde man?" Ik bedoel, ik dacht, "Zou het kunnen? Is dit mogelijk, weet je, dat... Hoe kan dit gebeuren?"

: En heeft iemand van justitie in de Wetterling zaak ooit contact met u opgenomen?

: Nee.

: Kris vertelde me dat hij en zijn vader zelf naar de politie gingen en een verklaring gaven aan de Wetterling onderzoekers over de Paynesville aanvallen. Hij kan zich de namen van de onderzoekers niet herinneren. Hij was toen nog maar een tiener.

: Ik had verwacht dat dit iets was als, "Mijn leiding, dit gedoe in Paynesville, dit kun je niet negeren, jongens." Ik bedoel, ik ging er in met die mentaliteit omdat ik dacht, "Kijk, dit is zeer vergelijkbaar. Jacob was op een fiets. Wij waren op de fiets." Ik bedoel, veel dingen.

: Kris zei dat de onderzoekers niet erg geïnteresseerd waren. Ze vroegen hem niet om een line-up te doen of naar foto's te kijken. In feite hebben ze hem nooit meer gebeld.

: Ik denk dat we het allemaal hebben opgegeven.

: In februari 1990, had de politie het gehad met Danny Heinrich. Er waren veel redenen om te denken dat hij het had gedaan, maar geen harde bewijzen. Maar er was iets anders wat ze hadden kunnen doen. Op hetzelfde moment was er in heel Stearns County een massale zoektocht gaande naar Jacob. Het was een van de grootste zoektochten naar een vermist persoon in de geschiedenis van de Verenigde Staten. De sheriff van Stearns County had de leiding, maar bij deze zoektocht waren honderden agenten van vele instanties en duizenden vrijwilligers betrokken. Steve Gilkerson, de FBI agent van toen, vertelde me dat de zoektocht veel verder ging dan alleen de stad waar Jacob werd ontvoerd.

: We hebben alles gedaan. Nou ja, beelden. We hadden overal huiszoekingen, grondzoekingen. En het kantoor van de sheriff, ze hadden patrouilles opgesteld. Ze hadden de Nationale Garde daar om te zoeken.

: Gilkerson vertelde me dat ze zelfs het gebied rond Cold Spring, waar Jared Scheierl woonde, hebben doorzocht.

: Waar hij werd ontvoerd omdat we op dat moment dachten dat het mogelijk was dat Jacob in dat gebied was.

: Maar Gilkerson vertelde me dat ze niet naar Jacob zochten in het kleine stadje Paynesville, een stadje van slechts 2300, ongeveer twee vierkante mijl, het stadje waar al die jongens waren aangevallen, het stadje waar Heinrich woonde.

: We hebben dat gebied toen niet doorzocht.

: Ongeveer een jaar nadat Jacob vermist werd, ging Danny Heinrich op een avond rond middernacht wandelen naar een plek ongeveer een derde mijl buiten Paynesville, de plaats waar hij Jacob Wetterling's lichaam had begraven.

: We weten niet waarom Heinrich terugging of wat hij van plan was. Alles wat we weten is wat Heinrich vorige week zei in zijn bekentenis. Hij bracht een zaklamp, een vuilniszak en een opvouwbare schop mee. Hij scheen met de zaklamp over het graf, en hij zag iets, Jacob's rode jas. Toen hij dichterbij kwam, zag hij iets anders, botten die gewoon op de grond lagen alsof de plek was blootgelegd.

: Dus verzamelde Heinrich de botten, de jas en alles wat hij kon vinden, en stopte ze in de vuilniszak. Toen liep hij naar de overkant van de straat, en gebruikte de opvouwbare schop om een gat te graven van ongeveer 2 meter diep. En Heinrich stopte de botten in het gat en daarna het jasje. Daarna bedekte hij het gat en vertrok. De resten zouden pas na 26 jaar gevonden worden.

: Heinrich bleef lang in Paynesville, en hij bleef geïnteresseerd in de jongens daar. Ik vond een verslag van de sheriff uit 1991, een Paynesville agent had een bruine Buick gezien die door de stad reed en krantenjongens volgde op hun ochtendroutes. En de agent vroeg een hulpsheriff van Stearns County om het te controleren. De agent volgde de auto en realiseerde zich dat de bestuurder Heinrich was. Maar de afgevaardigde besloot dat er geen verdere actie kon worden ondernomen door het kantoor van de sheriff. Hij schreef een rapport, en dat was het.

: Jared Scheierl groeide op. Hij was ster in het worstelteam van zijn middelbare school. Hij speelde voetbal. En na de middelbare school, verhuisde hij naar Alaska. Hij kreeg een baan als goudzoeker. Hij kwam terug naar Paynesville, trouwde, voedde kinderen op, scheidde en kocht uiteindelijk zijn ouderlijk huis van zijn vader voordat deze stierf. Maar al die tijd bleef Jared stil over wat hem als kind was overkomen. Hij herinnerde zich de woorden van de man: "Als ze me ooit bijna vinden, vermoord ik je."

: En toen, op een dag, ongeveer drie jaar geleden, kreeg Jared een Facebook-bericht van een blogger genaamd Joy Baker. Ze kwam wat oude krantenartikelen tegen over de aanrandingen in Paynesville. Ze wilde weten of Jared ervan wist.

: Je kunt je mijn ogen voorstellen toen ik dat zag en dacht ik woon hier.

: Jared had nog nooit gehoord van de aanvallen. En op dat moment realiseerde Jared zich iets. Misschien was de man die al die kinderen in Paynesville aanviel dezelfde man die hem aanviel, en zelfs dezelfde man die Jacob Wetterling ontvoerde. Hij dacht, "Misschien kan ik al deze jongens die werden aangevallen vinden, en hen vragen wat ze zich herinneren, en proberen het samen te voegen om erachter te komen wie deze man is."

: Ik zei tegen mezelf, ik zei: "Ik ga het 110 procent geven. Dit is het. Weet je, zoveel als ik gedaan heb, dit is het. En als het antwoord er is, en het heeft betrekking op dit alles, dan ga ik het vinden."

: Jared dacht na over hoe te beginnen. En toen herinnerde hij zich iets wat een oudere jongen hem had verteld toen hij naar de stad verhuisde nadat hij was aangerand. De jongen had gezegd: "Kijk uit voor Chester de Molester." Toen dacht Jared dat het een grap was. Maar 20 jaar later, toen hij deze verhalen las, vroeg Jared zich af wat die opmerking was.

: Dus nam hij weer contact op met de jongen - nu een man - en vroeg hem wat hij bedoelde. De man vertelde hem dat hij geen grapje maakte. Er was een enge man geweest die uit de bosjes van zijn ouders was gesprongen en een kind had aangevallen. Jared vroeg de man om namen van kinderen die waren aangevallen.

: Binnen de eerste week sprak ik met een van de slachtoffers. Ik benaderde een van hen en kreeg details over zijn aanval.

: Hoe begin je dat gesprek?

: Je begint met je eigen verhaal.

: Oké.

: Weet je, ik benaderde hem en zei, "Hé, ik wil je een paar vragen stellen. Ik ga je iets over mezelf vertellen, en als je je op je gemak voelt, deel je misschien iets met me."

: Jared bleef praten met mannen in de stad. De ene persoon zou naar de andere leiden.

: En ze wisten wie ik was. Ze voelden zich op hun gemak om te praten. En het leidde tot een domino-effect.

: Een van de jongens die Jared vond was Kris.

: En dus belde hij. Ik weet niet eens hoe hij aan mijn nummer kwam. Hij vroeg mijn naam. Hij zei: "Is dit Kris? Ben jij degene die betrokken was bij Paynesville?" En het voelt als een geest. Ik bedoel, "Wat? Ja, dat was ik."

: Jared, Kris en al die mannen begonnen verhalen uit te wisselen over wat ze zich herinnerden van de man die hen aanviel, en veel van die verhalen leken op wat Jared en Jacob was overkomen, alsof het echt dezelfde man was. Voor Jared was het in zekere zin een troost om dezelfde ervaring te delen met zoveel andere mannen. Hij dacht zo lang dat hij de enige was die ontsnapte. Jared en al deze mannen vormden een soort broederschap. Ze waren op een missie om uit te zoeken wat er met hen gebeurd was. En door dat te doen, om te proberen uit te vinden wat er met Jacob Wetterling was gebeurd.

: Jared gaf ons een stem. En, weet je, we hebben dit al eens meegemaakt. En zoals je je kunt voorstellen, is het een op en neer. Je hoopt dat ze die vent gaan pakken en dat soort dingen, en dan pakken ze hem niet, ze pakken hem niet, ze pakken hem niet. Jaren gaan voorbij na Jacob, het is alsof het een deel van ons is.

: Jared en enkele andere mannen namen weer contact op met de onderzoekers van de Wetterling-zaak. Ze wilden dat de politie zag wat zij zagen, dat deze zaken in deze ene provincie in slechts een paar jaar tijd vrijwel zeker door dezelfde man werden gedaan. Jared zei dat hij hoopte antwoorden te vinden voor Jacob's ouders.

: En dat was ik ook. Ik voelde me alsof ik Jacobs sterkste hoop was.

: Uiteindelijk, twee jaar geleden, gingen onderzoekers terug en keken naar die Paynesville zaken. Ze keken ook naar Jared's zaak. En het is moeilijk om zeker te weten omdat het grootste deel van de Wetterling zaak nog steeds verzegeld is, maar het beste wat ze kunnen vertellen is dat deze inspanning van Jared en van al deze mannen uit Paynesville is wat de autoriteiten heeft geleid om terug te gaan naar de man die de hele tijd voor hen stond, Danny Heinrich.

: Kris, de man uit Paynesville, vertelde me dat het volgens hem niet zo lang had moeten duren.

: Dat hadden ze allemaal. Niets ervan was nieuw. Niets ervan is nieuw. Stearns County, de FBI, ze hebben dit allemaal gehad. Niets hiervan was nieuw.

: En toen de autoriteiten besloten zich weer op Heinrich te richten, ging het vrij snel. De autoriteiten hadden nog steeds een haarmonster van Heinrich van al die jaren geleden. Ze stuurden het naar een lab, en het kwam terug als een DNA match met Jared's kleding. Ze gebruikten die match om een huiszoekingsbevel te krijgen voor Heinrich's huis om bewijs te vinden van Jacob Wetterling, maar ze vonden niets. Wat ze wel vonden was kinderporno. Dus klaagden ze Heinrich daarvoor aan en gooiden hem in de gevangenis.

: De autoriteiten vertelden Jared over de DNA-overeenkomst. Na een kwart eeuw had Jared eindelijk een antwoord van de politie, maar er zat een addertje onder het gras.

: "Het is Danny Heinrich, maar vanwege verjaring kunnen we hem niet vervolgen in uw zaak." Dat maakte me boos. Weet je, dat gaf me het gevoel dat ik hard heb gewerkt om hier te komen om dit antwoord te vinden. En ik krijg het antwoord, maar ik krijg geen vervolging. En dat is niet eerlijk. Het is geen gerechtigheid.

: Jared's broer, Jed, nam het nieuws zwaar op.

: Zoals, "Wat? We hebben hier de hele tijd gewoond, en hij woont al die jaren aan het eind van de straat," weet je. En het is als, "Wat?" Gedurende al die jaren van afvragen en niet weten, en dan, plotseling, is hier je antwoord, maar er is niets wat je er aan kunt doen.

: Wetsdienaren hebben nog niets gezegd over waarom het zo lang duurde voordat de link met Heinrich werd gelegd. En Kris, de man uit Paynesville, zegt dat dat een van de dingen is die hem het meest stoort.

: Ja, ik heb het gevoel dat ze niet hebben gezegd dat er iets mis was. Het is een niet onderzocht leven.

: Vorige maand besloot de openbare aanklager Heinrich een deal te maken: "Laat ons zien waar het lichaam van Jacob is, en je wordt niet beschuldigd van de moord op hem. En we laten alle aanklachten van kinderporno tegen je vallen, op één na. Je zult niet de rest van je leven in de gevangenis doorbrengen." Onder de deal zal Heinrich 17 tot 20 jaar zitten. Hij zal begin 70 zijn als hij vrijkomt.

: Het was een hoogst ongebruikelijke deal voor een federale aanklager. Het gebeurt bijna nooit. En in Minnesota, maakte het sommige mensen boos. Dus belde ik de openbare aanklager, Andy Luger, om hem te vragen waarom hij zo'n deal maakte.

: We hadden geloof maar geen bewijs voordat hij het ons vertelde. Dus, mijn taak, onder al deze vreselijke omstandigheden, zonder echt goede keuzes, was om twee dingen te doen: Hem voor lange tijd achter de tralies zetten en de antwoorden krijgen waar deze familie en de staat Minnesota al bijna 27 jaar naar zoeken.

: Dus, het is de beste deal die gemaakt kon worden?

: Naar mijn mening is het de beste deal die beschikbaar was.

: Heinrich nam de deal aan. En op woensdag 31 augustus leidde Danny Heinrich agenten naar de plek net buiten het centrum van Paynesville. Jacob was daar de hele tijd geweest.

: Volgende keer in In the Dark.

: Onderzoekers zeggen dat de ontvoering die hier in Cold Spring plaatsvond nu pas naar voren komt door het overweldigende aantal aanwijzingen.

: De FBI zegt dat het zo lang duurde om de twee zaken te verbinden vanwege de overweldigende hoeveelheid informatie die het moet verwerken.

: We hebben zoveel witte auto's en rode auto's, en bruine stationwagons en busjes. En we krijgen een enorme hoeveelheid telefoontjes.

: Wat kunnen zij, de Wetterlingen, doen? Zijn ze nu in zekere zin machteloos tegenover de grillen, de grillen, de vreselijke grilligheid van deze gek? Dat zou mijn mening zijn.

: Zondag, 19.24 uur.

: Ik wil je alleen vertellen dat Jacob in orde is.

: Ben je weer gelukkig?

: Ja.

: Ik zou zeggen dat dit echt ongewoon is. Het lijkt me een heel slecht idee.

: In the Dark is geproduceerd door Samara Freemark. De geassocieerde producent is Natalie Jablonski. Belangrijke aanvullende verslaggeving voor deze aflevering door Jennifer Vogel. In the Dark is geredigeerd door Catherine Winter, met hulp van Hans Buetow. De hoofdredacteur van APM Reports is Chris Worthington. De webredacteuren zijn Dave Peters en Andy Kruse. De videograaf is Jeff Thompson. Aanvullende verslaggeving door Curtis Gilbert, Will Craft, Tom Scheck en Emily Haavik. Onze themamuziek is gecomponeerd door Gary Meister. Deze aflevering is gemixt door Johnny Vince Evans.

: Er is nog veel meer dat we niet in deze aflevering konden stoppen, dus bezoek onze website, InTheDarkPodcast.org. U kunt verhalen lezen over het DNA-bewijs in deze zaak, en waarom het niet meteen werd getest, en meer te weten komen over hoe ongewoon de pleidooi deal met Heinrich was. En u kunt een video bekijken van Jared Scheierl die vertelt over zijn zoektocht naar antwoorden, en ook informatie vinden over plaatsen waar u hulp kunt krijgen als u of iemand die u kent seksueel misbruikt is.

Automatisch audio naar tekst omzetten met Sonix